دوشنبه, ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۴ /
نخبه‌گانی کوهدشت؛ سرمایه‌های خاموش در سایه بی‌توجهی
نویسنده: ابوطالب طرهانی | عکس: میلاد طرهانی | طراحی گرافیک: مهدیه رضایی تاریخ انتشار:۱۴۰۳/۰۱/۰۶
مقدمه
در دل زاگرس و در میان کوه‌های استوار، شهری با فرهنگی کهن و ریشه‌دار به نام کوهدشت قرار دارد. شهری که با وجود مشکلات اقتصادی و کمبود زیرساختها، همواره گهواره پرورش استعدادهای درخشان بوده است. اما آیا امروز این نخبگان جایی در فرآیند توسعه شهر دارند؟ یا در سکوت و غربت، ترک دیار می‌کنند؟
تاریخچه‌ای از افتخار، روایتی از فراموشی
کوهدشت در دهه‌های گذشته دانش‌آموزان و دانشجویانی برجسته را به دانشگاه‌های مطرح کشور معرفی کرده است؛ از رتبه‌های برتر کنکور گرفته تا دانشمندان جوانی که در پروژه‌های تحقیقاتی ملی و بین‌المللی حضور داشته‌اند. با این حال، نبود نهادهای حامی، عدم برنامه‌ریزی بلندمدت و بی‌توجهی به توسعه سرمایه انسانی، سبب شده است که بخش زیادی از این نخبگان، دیگر نه‌تنها در کوهدشت بلکه در لرستان نیز حضور نداشته باشند.
دلایل مهاجرت؛ در جست‌وجوی فرصت‌ها
بررسی میدانی ما نشان می‌دهد که سه عامل اصلی در مهاجرت نخبگان کوهدشتی نقش دارد:
یکی از دانش‌آموختگان دکترای نانو از دانشگاه تهران که نخواست نامش فاش شود، در این باره گفت:
«برای راه‌اندازی یک آزمایشگاه ساده تحقیقاتی، بیش از ده بار مکاتبه کردیم. اما حتی یک فضای کار در اختیار ما قرار نگرفت. تصمیم به مهاجرت گرفتم؛ با اینکه هنوز خانواده‌ام در کوهدشت زندگی می‌کنند.»
چرا نخبگان مهم‌اند؟
نخبگان نه‌تنها موتورهای علمی، فکری و اقتصادی جامعه هستند، بلکه در صورت حمایت، می‌توانند هسته‌های اصلی تحول در آموزش، صنعت، کشاورزی و حتی سیاستگذاری محلی باشند. شهرهایی که به سرمایه انسانی خود بها داده‌اند، توانسته‌اند با جذب همین ظرفیت‌ها به رشد پایدار برسند.
چه باید کرد؟
برای جلوگیری از خاموشی استعدادها، پیشنهادهایی مانند موارد زیر ضروری به‌نظر می‌رسد:
تشکیل بانک اطلاعاتی نخبگان کوهدشتی (در داخل و خارج از شهرستان)
ایجاد بنیاد نخبگان محلی با حمایت فرمانداری و آموزشوپرورش
برگزاری همایش‌های علمی با دعوت از چهره‌های موفق بومی
اختصاص فضاهای کاری رایگان یا کم‌هزینه برای پژوهش، استارتاپ‌ها و آموزش‌های مهارتی
نخبگان کوهدشت، نه در شعار بلکه در عمل، باید در صدر توجه قرار گیرند. اگر این سرمایه‌های انسانی به حاشیه رانده شوند، توسعه‌ای که بر پایه نیروی مصرف‌کننده و غیرمتخصص بنا شود، هرگز پایدار نخواهد بود. اکنون زمان آن است که مسئولان محلی، نهادهای مدنی و رسانه‌ها با همدلی، مسیر بازگشت نخبگان به زادگاه را هموار کنند.
انتهای پیام/
