دوشنبه, ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۴ /
کوهنانی بخشِ فراموش‌شده یا ظرفیتِ مغفول؟
نویسنده: علی کونانی| عکس: امید سهرابی | طراحی گرافیک: آرزو تیموری
تاریخ انتشار: ۱۴۰۳/۰۲/۱۵
مقدمه
بخش کوهنانی، با جمعیتی بالغ بر ۲۰ هزار نفر، یکی از مهمترین و پرجمعیت‌ترین بخشهای شهرستان کوهدشت است. اما با گذشت سالها و علی‌رغم وعده‌های مکرر، هنوز با مشکلات زیرساختی، آموزشی، درمانی و اقتصادی دست و پنجه نرم میکند. آیا کوهنانی در حاشیه مانده یا در آستانه تحولی جدی قرار دارد؟
زیرساختها؛ کند و ناکارآمد
مردم کوهنانی سال‌هاست از نبود جاده‌های ایمن، سیستم فاضلاب شهری، آسفالت مناسب و خدمات شهری گلایه دارند. جاده ارتباطی کوهنانی به مرکز شهرستان، در برخی نقاط به‌شدت فرسوده و حادثه‌خیز است. از سوی دیگر، نبود اینترنت پایدار در روستاهای اطراف، عملاً آموزش آنلاین و خدمات بانکی را با چالش روبه‌رو کرده است.
درمان و آموزش؛ نیازهای اساسی، پاسخ‌های نصفه‌نیمه
مرکز درمانی کوهنانی با کمبود پزشک، دارو و خدمات تخصصی مواجه است. بسیاری از بیماران برای ساده‌ترین خدمات، مجبور به مراجعه به کوهدشت یا خرمآباد میشوند.
از سوی دیگر، مدارس فرسوده، کمبود معلم در مقطع ابتدایی و نبود امکانات آموزشی نوین، آینده تحصیلی کودکان این منطقه را با تهدید مواجه کرده است. طبق آمار غیررسمی، در برخی مدارس روستایی، یک معلم همزمان به سه پایه در یک کلاس آموزش می‌دهد.
ظرفیت‌ها؛ نگاهی به توانمندی‌های بومی
با تمام این مشکلات، کوهنانی دارای ظرفیت‌هایی است که اگر به‌درستی مورد توجه قرار گیرند، می‌توانند نقطه شروع توسعه باشند:
زمینهای حاصل‌خیز برای کشاورزی مکانیزه و باغداری
جوانان تحصیل‌کرده و جویای کار
پتانسیل‌های گردشگری طبیعی و عشایری
فعالیت‌های فرهنگی پویا از جمله رسانه‌ای، هنری و آئینی
مطالبه مردم؛ ارتقاء به شهرستان؟
یکی از خواسته‌های جدی مردم کوهنانی در سال‌های اخیر، ارتقاء این بخش به شهرستان مستقل بوده است. استدلال مردم آن است که با توجه به وسعت، جمعیت و فاصله از مرکز، کوهنانی ظرفیت لازم برای تبدیل شدن به یک شهرستان را دارد.
یک فعال مدنی در گفت‌وگو با «کوهنانی‌نیوز» می‌گوید:
«ما نمی‌خواهیم از شهرستان کوهدشت جدا شویم، بلکه می‌خواهیم در مسیر توسعه، سهم عادلانه‌ای داشته باشیم. ارتقاء اداری می‌تواند گامی در جهت توسعه زیرساختها و تمرکز بیشتر مسئولان باشد.»
جمع‌بندی
کوهنانی، دیگر تنها یک بخش از کوهدشت نیست؛ بلکه نماد مطالبه‌گری، ظرفیت بومی و تاب‌آوری مردمی است. این منطقه نیاز به توجه ویژه دارد؛ نه در قالب وعده، بلکه در قامت طرح و اقدام. آیا وقت آن نرسیده که نگاه مرکزگرا به حاشیه‌ها تغییر کند؟
انتهای پیام/
