یک فرهنگی جوان و یک کارِ بزرگ /حمزه فیضی پور

توانگری به هنر است نه به مالبزرگی به عقل است نه به سالگاه ” مال ” و ” سال ” هردو با هم اجتماع می کنند به این معنا که سال ها ” مال ها ” اندوخته می گردد و ” مال ها ” نیز ” سال ها ” می مانند و در جایی نگهداری […]

توانگری به هنر است نه به مال
بزرگی به عقل است نه به سال
گاه ” مال ” و ” سال ” هردو با هم اجتماع می کنند به این معنا که سال ها ” مال ها ” اندوخته می گردد و ” مال ها ” نیز ” سال ها ” می مانند و در جایی نگهداری می گردند تا برای دارنده اش برازندگی به ارمغان آورد !! : « پول ، پول می آورد » ؛ به دنبالش خواسته های « یک فرد و نهایتِ امر توقعات یک حانواده ی محدود » برآورده می گردد : الکلام « کلاس » اما دیگر خبری از « نیازها » نیست فقط ” خواسته ها ” در بورس سرمایه گذاری می شوند اما ” نیازها ” یا نیستند یا اگر هم باشند فقط باید « هزینه » خواسته ها گردند و با آن در دوران ما « پرستیژِ» شخصِ دارنده تعریف می گردد . البته مخاطب هم می داند « خواسته ها از جنس نیازها نیستند » ؛ خواسته ها دارای بُرد ” شخصی ” هستند اما نیازها جنبه عام نگری دارند : یعنی حساسیت ها برای تامین منافع عموم و رفع مشکل همه . نیازها دیدِ فراخ گسترانیدن است اما خواسته ها فقط خود دیدن است و بس ! به عبارتی و به معنایی در عرف : « بعد از خودم جهان نباشد !! » . در شرایط سخت زندگی امروزین و محیط پر از استرس و فشارهای زندگی که بیشتر ما را در لاک ” خویشتن ” فرو برده است و سرِ در تن ما را چون ” کبک ” در زیر برف به خودنفع اندیشی و خودبینیِ محض دعوت نموده است تا در بند صرف خویش بودن ” مال اندوزی ” تمرین گردد و تمرین برای اضافه کردن بر آن و عاقبت هم یک هنرِ بکر به جای بگذارد و آن « نخورد و هشت !! » .. هنرمندِ واقعی بودن و اهل هنر ماندن کاری بس سخت و دشوار می باشد ، البته همین دشواریش سبب گردیده است آنکه در این هنرمندی ” اهل هنر” بماند و هنرمندیش ماندگار شود آن گفته نغز سعدی واقعیتش تعبیر می شود که : « توانگری به هنر است و بزرگی به عقل » ، این هنر و این عقل در ترکیبی موزون و معنادار ” نیازها ” را به حساب می آورد و به ” خواسته ها ” پشت پا می زند !! هرچند این عقل بزرگ در هنرورزی دارنده اش را نیز به ” خواسته ها ” در شکلی زیباتر می رساند :
نام احمد نام جمله انبیاءست / چو صد آید نود هم پیش ماست

مراد از این نوشتار تقدیر با هدف تشویق در تقریر به یک کار بزرگِ فرهنگی از سوی یک فرهنگی جوان است ( محمد فرخی ) …. سنین جوانی که سنین به قول فردوسی زمانِ تجربه آموختن نزد ” پیران ” هست ……( جوان گرچه دانا دل پرفسون / بود نزد پیر آزمایش فزون) اما با کاری بزرگ ، بزرگان پولدارِ شهرمان را به انجام کارهایِ بزرگ عام المنفعه دعوت کرده است : سرمایه گذاری آنهم نه در بانک ها و گرفتن سود سرشار با تمسک به اینکه « پول پول می آورد » ( کاری صرفا اقتصادی آنهم از نوع گلیم خویش بدر بردن از موج ها …. !!) بلکه یک کارشاقِ اجتماع پسند و فرهنگ ساز : جوانان را نشانه کردن ؛ نه از باب تخدیر و تحقیر آنان ، که از باب نشاندن بر جایگاه اوج و سلامت « دورهمیِ ورزشی و افکار سالم در رقابت ، افزایش اعتماد به نفس ، تمرین مهارت های ارتباطی ، دوری ازدورهمی های خطرناکِ آسیب زا ، صرف زمان در جهت سلامت جسم ، روح و روان »… لذا نگارنده تصمیم این جوانِ آینده دار ( انشاءالله ) را در ایجاد یک مکان ورزشی ( مینی فوتبال / چمن مصنوعی و زمین والیبال) یک توانگریِ بزرگ به هنری می داند که برونداد آن خلق تابلوهای زیبایی از اجتماع جوانان سالم ، تندرست و دور گرفته از انواع و اقسام آسیب های اجتماعی خواهد بود امید آنکه دیگرانی که دارند و دارا هستند هم به صحنه بیایند و این چنینی به آینده جوانان این منطقه بیاندیشند و دارایی هایشان را در حوزه انتفاع عمومی سرمایه گذاری کنند که به نوعی حرکت در راستای آیه ۲۴۵ سوره بقره خواهد بود : « مَنْ ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا کَثِیرَهً ۚ وَاللَّهُ یَقْبِضُ وَیَبْسُطُ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ » :

کاریی جهادی – فرهنگی برای ساختن آینده عموم و انتفاع خود
حمزه فیضی پور

انتهای پیام/