سفرنامه عصرجدید به لرستان به روایت احسان علیخانی
یکی‌یکی از زیر قرآن رد می‌شوند و لابه‌لای عطر اسفند، صلوات می‌فرستند و سوار می‌شوند تا بالاخره حوالی چهار و پنج عصر جمعه ششم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۸، ساختمان خیریه بهشت امام رضا در غرب تهران را ترک کنند و با حدود ۷۰ نفر در دو اتوبوس، راهی لرستان شوند؛ جمعی از فینالیست‌ها و تعدادی از عوامل […]
یکی‌یکی از زیر قرآن رد می‌شوند و لابه‌لای عطر اسفند، صلوات می‌فرستند و سوار می‌شوند تا بالاخره حوالی چهار و پنج عصر جمعه ششم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۸، ساختمان خیریه بهشت امام رضا در غرب تهران را ترک کنند و با حدود ۷۰ نفر در دو اتوبوس، راهی لرستان شوند؛ جمعی از فینالیست‌ها و تعدادی از عوامل بزرگ‌ترین مسابقه استعدادیابی ایران: عصر جدید. در اکثر این برنامه‌هایی که این گروه ساخته، سعی شده با لطف و کمک مردم، قدمی خیر برای طیفی از نیازمندان برداشته شود. گاهی این قدم خیر در طرح “محسنین” جلوه‌گر شده، گاهی
افزون بر چهار هزار زندانی با جمع‌آوری بیش از ۵۲ میلیارد تومان به کانون خانواده بازگشته‌اند و حالا هم عصر جدیدی است در کار خداپسندانه؛ عصری که اتفاقاً با “عصر جدید” دارد اتفاق می‌افتد؛ دوران تازه‌ای که با ساختن مسابقه استعدادیابی برای ایرانیان، عرصه استعداد کشور و برنامه‌سازی این تیم را هم وارد هنگامه‌ای جدید کرده است. فقط خدا می‌داند و حکمت و مصلحت خودش که چرا شادترین روزهای سال نو و قسمت‌های اوج شادی و هیجان “عصرجدید” با اخبار و عکس‌های غمبارِ سیلاب‌های ویرانگر در ایران توأم شد اما هر چه بود، برگ قدم‌های خیر این برنامه و تیم سازنده به نام کمک به جبران خسارت سیل‌زدگان ورق خورد. حالا اتوبوس از اراک گذشته و نیمه‌های شب به خرم‌آباد رسیده. علی‌الطلوع، عوامل عصرجدید و جمع استعدادها، راهی محل دائمی نمایشگاه‌های بین‌المللی خرم‌آباد می‌شوند تا با صحنه‌ای باشکوه مواجه باشند؛ ردیف بی‌انتهای وانت‌بارهایی که هرکدام دوتخته فرش و یک گاز و یخچال و تلویزیون بار می‌کنند تا راهی خانه هم‌وطنی گرفتار شوند و مرهمی ولو کوچک باشند بر زخم آسیب‌دیدگان از سیلاب اخیر؛ کمک‌هایی که مثل همه سال‌های گذشته، قطره‌قطره از کرامت و سخاوت توده مردم به اقیانوس بدل شده و حالا هر قطره از این اقیانوس در خانه هم‌میهنی آرام می‌گیرد تا شاید مایه اندکی آرامششان باشد. احسان، پشت به‌ردیف وانت‌بارهایی که تا چشم کار می‌کند، نمی‌شود ردپایانشان را دید، روی دیواره کابین وانتی می‌نشیند تا پلاتوی “تشکر از مردم” را بگوید؛ تصاویری که دیر یا زود خواهید دید. فینالیست‌ها روی استیج قافله همدلی به هدف جغرافیایی سفر می‌رسد: پلدختر. سالن جمع‌وجور اما مملو از جمعیت شهر مهیاست تا ساعات همدلی با شادی مردم گره بخورد. بچه‌های پنج، شش‌ساله که در میان آن‌ها خانواده‌های تحت پوشش بهزیستی هم هستند، همراه با پدر و مادرها ساعتی است که منتظرند تا اهالی عصر جدید را ببینند و از آن‌ها استقبال کنند. احسان علیخانی روی سن می‌رود و در میان تشویق حضار، از مَسرّتی می‌گوید که حالا شاید بتواند تلخی سیلاب‌های ویرانگر را بشوید و ببرد؛ مَسرّتی حاصل لطف بیکران مردم و جمع‌آوری کمک برای جبران خسارت سیل‌زدگان که نتیجه‌اش شده این حضور در میان پل‌دختری‌ها و شاد کردنشان تا قدری از آلام آسیب‌دیدگی‌شان کم شود. وقتی علیخانی از هدیه جداگانه (ماشین کنترلی برای پسربچه‌ها و عروسک برای دختربچه‌ها) می‌گوید، سالن منفجر می‌شود و کاروان همدلی عصر جدید، با فریاد شوق بچه‌ها خستگی راه از تن به درمی‌کنند. برنامه با اجرای فینالیست‌ها پیش می‌رود. یک‌به‌یک می‌آیند و بر اساس همان استعدادی که در فصل مقدماتی به نمایش گذاشتند و راهی فینال شدند، روی صحنه می‌روند و حضار با هر اجرا می‌شکفند و شادی می‌کنند. وقتی اجرایشان تمام می‌شود و به بک‌استیج می‌آیند، حال عجیبی دارند؛ سرخوشی‌ای فراتر از وقتی برنامه هرکدامشان رفت روی آنتن یا حتی فراتر از وقتی‌که یا با رأی هیأت داوران یا با آرای مردمی راهی فینال شدند. روبه‌رو شدن با مخاطب و نفس به نفس و بی‌واسطه برای مردم اجرا کردن، برای بسیاری از فینالیست‌ها تجربه‌های اول است. حالا فکر کنید که این اولین تجربه‌ها که شیرینی خود را دارد، مردمی را شاد کند که در شادترین روزهای سال و تعطیلات نوروزی، آب، این مظهر لطافت، روی غضبناکش را به آن‌ها نشان داد و خانه و کاشانه‌شان را ویران کرد. لبخند روی صورت این مردم برای اجراکننده‌های عصر جدید، به دنیا و مافیها می‌ارزید.
احسان علیخانی / عصر جدید
یافته
خبرنگار ::
